Παρουσίαση της έκδοσης 21 μικρών συγγραφέων που έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό συγγραφής με τίτλο ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Ερευνών ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ την περίοδο της καραντίνας τον Μάρτιο 2020.

 

Ποιος ήταν ο βασικός σκοπός του διαγωνισμού;

Βασικός σκοπός του διαγωνισμού ήταν η δημιουργική ενασχόληση των παιδιών σε μια περίοδο κατ’ οίκον περιορισμού και της αναστολής λειτουργίας των σχολείων με στόχο να αξιοποιηθεί δημιουργικά με εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Τελικός στόχος η συλλογική έκδοση ενός παραμυθιού που περιλαμβάνει τις καλύτερες ιστορίες, εικονογραφημένες. Η έκδοση αυτή θα παρουσιαστεί στο Nicosia Book Fest 2021.

​

Στην παρουσίαση της συλλογής παραμυθιών θα παρουσιάσουμε επίσης ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ εμπνευσμένο από τις ιστορίες των παιδιών που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό.

Παράλληλα, θα δοθεί Τιμητικό Δίπλωμα συμμετοχής σε όλους όσους έλαβαν μέρος.

​

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ...

​

«Άλλαξαν όλα τον τελευταίο καιρό. Ήρθε λένε ένας κορονοϊός, ούτε που τον ξέρω, ούτε που τον είδα! Και δεν φτάνει που μας έκλεισε το σχολείο και τις παιδικές χαρές, μας έκλεισε και όλους στο σπίτι. Δεν καταλαβαίνω… Αρχικά όλα ήταν απίστευτα ωραία. Καθημερινά ευχαριστούσα τον κορονοϊο, μυστικά, μη με ακούσουν οι μεγάλοι και θυμώσουν… Μπορούσαμε να κοιμηθούμε περισσότερο, να φάμε το πρωινό μας χωρίς να τρέχουμε για το σχολείο.  Μπορούσαμε να παίζουμε και να ζωγραφίζουμε με τις ώρες. Να σκεφτείτε, κρατούσαμε με τον αδελφό μου το τάμπλετ απεριόριστα κι η μαμά δεν μας έλεγε τίποτα. Κοιταζόμασταν και δεν το πιστεύαμε!

​

Όμως σιγά σιγά τα πράγματα δυσκόλεψαν. Οι μέρες μας έγιναν μεγάλες και βαρετές. Μας έλειπαν οι φίλοι και το σχολείο. Μας έλειπε ο παππούς και η γιαγιά που δεν τους βλέπαμε. Ακόμα κι αυτά τα παιχνίδια στο τάμπλετ, που άλλοτε τα περιμέναμε πως και πως, έγιναν άχρωμα κι ανιαρά…

​

…Και ξαφνικά, εκεί που καθόμουν στην μικρή μου μωβ πολυθρόνα, απελπισμένη και γεμάτη βαρεμάρα, άρχισα να βλέπω μπροστά μου νεράιδες και πεταλούδες, πολύχρωμες και λαμπερές όσο δεν έχετε ξαναδεί. Τρέχαμε μαζί σε μεγάλα καταπράσινα λιβάδια, άδεια από κόσμο φυσικά, μην κολλήσουμε τίποτα και όταν βλέπαμε τον κορονοϊο μπαίναμε στο ζαχαρένιο μας καταφύγιο. Εκεί βρίσκαμε τα πιο νόστιμα γλυκά του κόσμου κι όλα όσα μας λείψανε…»